Dom elfki - siądź przy ogniu zaraz rozpoczynamy śpiew

Sień była ogromna, panował w niej półmrok. Chłód starych murów był przyjemny, uspokajał. Twoje kroki głucho stukały na kamiennej podłodze, niosły się echem aż pod przeciwległą ścianę. Czerniały w niej otwarte drzwi, zamykające się wysoko smukłym łukiem. Wyszła z nich wysoka dziewczyna w prostej, śnieżnobiałej sukni, z rozpuszczonymi włosami, brązową kaskadą opadającymi na ramiona. Rozłożyła ręce, odsłaniając srebrny haft na piersi.
-Witaj, niech droga, która pozostała za tobą pozostanie w twoim sercu. Jestem Biała, czyli Ninque, pani Domu Elfiny. Jeśli chcesz, pozostań tu. Jak ci na imię, Wędrowcze?

Elf zatrzymał się w pół kroku, spojrzał na Białą i skłonił się głęboko. Miał krwistoczerwone włosy, niezdrowo bladą cerę i zapadnięte policzki. Czoło przecinała sinawa, dawno zasklepiona blizna. Odziany był w szkarłaty, tylko szeroka szarfa zamiast pasa była czarna.
-Długo błądziłem, a droga nie była łatwa. Jestem Ruindil, Czerwony Elf. Pozwól mi zatrzymać się w tym Domu, będę wdzięczny.
Nagle spojrzał na Białą jeszcze raz, uważniej.
-To Ty, Biała Pani? Poznajesz mnie?
Pogrążyli się w cichej rozmowie, której nikt inny nie słyszał.

Drobna ciemnowłosa elfka weszła szybkim krokiem do sieni. Cały czas odczuwała niepokój, towarzyszący jej od lat. Po jej głowie biegało tysiące myśli. Czy właśnie tu odnajdzie spokój? Czy w tym domu będzie mogła poczuć się bezpiecznie? Jej szafirowe oczy pobiegły w zdłuż kamiennej solidnej ściany. Pomyślała że te mury ją ochronią, napawały ją spokojem. Kiedy uniosła głowę, zobaczyła panią tego domu.
Witaj, jestem Luthien. Czy przyjmiesz mnie do swego domu?

-Witaj, witaj mi, miła podróżniczko!-Roześmiała się Biała Pani.-Miło mi, że przybyłaś tutaj z takim poczuciem bezpieczeństwa... Obyś odpoczęła.-Ręką, za którą podążył lekko, zwiewnie, rękaw białej szaty, wskazała dalsze sale, zza drzwi bił złoty odblask ognia, słychać było śpiew, nucili razem elf i elfina.
-Ach, jeszcze jedno. Przykro mi, że musiałaś czekać pod drzwiami, jest nas tu na razie niewiele, a dom ogromny. Byłam daleko, nie pytaj, gdzie. Ale teraz już dobrze, chodź, ogrzej się, zziębłaś.